ანას ბლოგი

მე რომ განათლების მინისტრი ვიყო გადავდგებოდი.,.  ავდგებოდი დავწერდი განცხადებას , ჩავალაგებდი ნივთებს და წავიდოდი სახლში.დავჯდებოდი დივანზე ტელევიზორთან და შევხედავდი ჩემს შემცვლელს ,რომელიც ყელამდე ჩაიკარგებოდა ჩემგან დატოვებულ პრობლემებში.ცინიკურად გავიღიმებდი ,როცა ჩემი შემცვლელი დანგრეული განათლების სისტემის ხელახლა აშენებას შეუდგებოდა.

ფეისბუქზე ხშირად მწერენ რატომ აღარ წერ რამე ახალსო და აი გადავავლე თვალი განვლილ რამოდენიმე დღეს ,მოვუხმე შთაგონებას და წერა დავიწყე...

რამ დაგაღონა ასე ,რომ სულ ტირი.ჩამოგიშვია ხელები დაბლა და თავდახრილი დადიხარ. რა დააშავე ამოდენა ,რომ აუკრძალე საკუთარ თავს ზემოთ ახედვა.

ბევრი ვიფიქრე და ბოლოს გადავწყვიტე ,რომ ადამიანები უმადურები ვართ,განსაკუთრებით სიცოცხლის მიმართ. თქვენ ალბათ მეტყვით ,რომ ცხოვრება არ არის ვარდებით მოფენილი,თუმცა არც ეკლებია იმდენი,რომ დასახიჩრდეთ.დასახიჩრებით კი ერთმანეთს ვასახიჩრებთ...

არც მწერალი ვარ და ალბათ არც გამომდის,თუმცა იმდენი კი ვიცი ,როგორ უნდა მოვყვე ამბავი.ისტორია რომელიც იყო და აღარ არის ჩემი სარკმლის წინ გამოცხვა.იყო წყვილი...იყო ერთი ნახვით შეყვარება და ასევე იყო ერთ დღეში ყველაფრის უნიტაზში ჩარეცხვა...

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7,8, 9,10 ვიხილები და მოვდივარ ვინც არ არის დამალული ჩემი ბრალი არ არის... დიახ ჩემი ბრალი არ არის რომ გავიზარდეთ და დავიშალეთ, ვეღარ თუ აღარ ვხდებით ერთმაენთს...

რამდენჯერ შევპირებივარ მეგობარს მისვლას და აღარ მივსულვარ.რამდენჯერ გამიფიქრებია მივწერმეთქი და არ მიმიწერია.რამდენჯერ მქონია შესაძლებლობა გამოვლაპარაკებოდი და არ გამოვლაპარაკებივარ.